O grito é o nome de varios cadros do Noruego Edvard Much. A versión máis famosa é a que todos coñecemenos, que se encontra na Galería Nacional Noruega. Orixinalmente foí titulado Desesperación. Este cadro esta considerada unha das máis grandes do movemento expresionista.
O grito, non é un cadro que impresione a primeira vista, pero a moita xente como a min acaba por encantarnos. Quíza todos nos sintamos identificados con él debido a que mostra as inquietudes e medos, algo que todos temos.
A inspiración deste cadro poder ser debido a dura vida do artista, marcada por sucesos tráxicos. Munch no seu diarío hacía 1892 escribiu isto:
Paseaba por un sendeiro con dous amigos - o sol púxose - de socato o ceo tiñouse de vermello sangue, detivenme e me apoiei nunha varanda morto de cansancio - sangue e linguas de fogo acechaban sobre o azul oscuro do fiordo e da ciudade - meus amigos continuaron e eu quedeime queto, temblando de ansiedade, sentín un grito infinito que atravesaba a natureza.
O fondo de este cadro é un sitio en Oslo moi famoso, un mirador dende moitos artistas retratan a cidade e é onde Much viuse inundado por esa sensación. A partir de ese momento Munch comeza a súa creación dos diferentes cadros. Según Robert Rosenblum (un especialista da obra do pintor), a fonte de inspiración para esta estilizada figura humana que aparece no cadro podería ser unha momia peruana que Munch veu na Exposición Universal de París en 1889.
Deste cadro exísten 105 versiones! Aquí vos dexo algunhas nas que seguramente veades caras coñecidas.
Para min o cadro reflexa o rostro dunha persoa asustada ante todo o que sucede no seu arredor, que ten a necesidade de gritarlle o mundo pero non é escoitado.
E a vos, que sensación vos produce? Comentade.
A mín prodúceme unha sensación parecida a túa, incluso recórdame os pesadelos que eu tiña cando era pequena... esa sensación de querer votar a correr pero que non podes mover as pernas, soache?
ResponderEliminarMiriam
Exacto!O mesmo só que neste cadro e gritando!
ResponderEliminarIsa :)
A miña forma de velo é de xeito gracioso xa que medo non me produce. Penso que se debería chamar a alegría desesperada. jaja
ResponderEliminarSergio Pereira 4A